Özür dilerim Aydilge

Aydilge'nin ilk albümü 'Küçük Şarkı Evreni'nde çok hoş şarkılar vardı. 'Bu Gece Ben Ay' mesela. Şahaneler şahanesiydi. Sonra bir şey oldu Aydilge'ye. Bir anda 'hoppidi, hoppidi'lere bağladı. "Oturmaya mı geldik; ahey, ahey" modunda gereksiz bir enerjiyle gazlıyordu hepimizi sanki. Aa, yok, ben oturmaya gelmiştim o ara. Kutumda büyük hissediyordum.

Doğruymuş. Kutumda tövbe estağfurullah cidden büyük, kocaman şeyler varmış. Yaşa yaşa bitmedi, bitemedi. Öyle şeyler açığa çıktı ki, yüzyıllık sırları keşfetmiş gibi oldum. Bilinçaltımda her ne varsa caddelere aktı. Attığım her adımda beynimin en minnak hücresine gizlediğim acılar açığa çıktı. Bombastik günlerdi. Geride kaldı, kalıyor, kalacak da.

Aydilge'den özür dilerim. Çok ciddiyim. Çok hafife almışım neşesini, 'iyi'lik telaşını. "Hayat şaşırtır hep zaten, 'ben bittim aaağğyh' derken..." nakaratlı şarkısını neredeyse bir yıl sonra keşfettim. Bu kadın neden umutlu? Artık anlayabiliyorum. Yeterince acı çektikten sonra gökyüzüne ulaşacak kadar büyük bir sevinç kaplıyor içinizi. Hayat hakikaten şaşırtır bazen.

İsteseniz de kızamıyorsunuz hiçbir şeye. Umut? Her daim sizinle. İzin vermek gerekiyor sadece. Doğru zamanda ama mutlaka yeniden başlayabiliyorsunuz. Aydilge kıymetli. Çünkü güzel bakıyor, 'iyi'sinden yoruyor; daha da önemlisi ışığını sadece kendine saklamıyor; 'iyilik eden iyilik bulur'a inanıyor ve aktarıyor. İyi ki var. Hep var olsun!